Zware tijden

Vandaag heb ik een heel zwaar leven. Ten eerste, er is een kater aanwezig van zulk grote proporties dat ik niet goed kan praten. In plaats van ‘van mijn sufferd af te gaan’ ging ik vandaag van mijn ‘sufmuf’, en in plaats van ‘betoeterd’ was er een meisje ‘bekoekeloekerd’. Wij voelen ons zweverig, gaar en niet in staat om vanavond deel te nemen aan het volgende feestje. Dat krijg je als je ’s nachts tot half 5 staat te gewichtheffen met halve liters bier nadat je gekeken hebt naar Nederland-Hongarije. Apart wel, zo tussen de Hongaren als enige juichen als Nederland goal na goal maakt en overal vieze blikken je aanstaren. Daar ben ik hier wel een beetje klaar mee trouwens, overal wordt je aangekeken, drank aangeboden, nageroepen of aangesproken. Gisteren wilden een stel advocaten ons hun ‘company’ laten zien. Nu heb ik de facebooknaam ‘Renee Monen’ doorgegeven, dus veel last zullen we daar niet meer van hebben. Erg fijn is dat we met zekerheid kunnen zeggen dat de Doboz en de Instant nu tot onze favoriete ruïnpubs behoren. Ook leuk, beiden discotheken hebben een boom in het midden, vele kleine zaaltjes met andere muziek en een grote danszaal.

Het klinkt alsof ik alleen maar aan het feesten ben. Maar dit is ook de week van de eerste schooldag! Speciaal voor deze dag had ik voor ons drietjes croissants gehaald om de dag goed te beginnen. Scheelde ook dat onze eerste les pas om 10 voor 1 begon. Enja deze dag was, hoe moet ik het omschrijven, apart. Onze eerste les was Between East and West en daar hebben we meteen vrienden gemaakt met de Turkse Erasmusstudenten. Zij waren ervan overtuigd dat hun land tot West-Europa behoorde, terwijl wij steevast volhielden dat het toch echt een Oostblokland is, samen met alle andere landen die altijd op elkaar stemmen met het songfestival. Ook ‘Hungarian as a second language’ viel niet mee. Belachelijke taal. Er zit totaal geen logica in, dat moet je blijkbaar ook niet willen, plus onze lerares spreekt maar amper Engels. Gelukkig kan ik me nu voorstellen: Én Renee Vagyok. Juist ja. Als klap op de vuurpijl konden we de computers die uitstonden niet opstarten en als we aan de Hongaren vroegen hoe dat moest antwoordden ze allemaal dat zij het ook niet wisten en zij maar de computers gebruikten die aanstonden. Wat??? Het eerste wat wij in Nederland zouden doen is meteen naar de ICT rennen om te vragen hoe de computers aanmoeten, blijkbaar is willen weten hoe iets in elkaar zit niet iets typisch Hongaars. De rest van de lessen die volgden vielen allemaal wel mee. Blijkbaar presenteer ik als een echte professional – zal niemand wel gezien hebben dat ik op mijn benen stond te trillen van angst- en Business English on a high level hebben we uit ellende maar laten vallen. Dat was echt bizar, dat Engels kregen wij in de tweede van de middelbare school. Om me vandaag weer eventjes normaal te voelen, heb ik vanmorgen me verslapen voor mijn les business Duits, dus die moet ik volgende week voor de eerste keer nog krijgen.

Al met al, wederom een druk weekje. Helemaal vergeten te vertellen over het welcome weekend, maar dat was ook feestjes, tochten lopen door Boedapest tot blarens toe (ik kan een tour geven jongens, mét oriëntatieprobleem) en als enige Erasmusstudenten wél meedoen aan de spellen. Morgen gaan we een bezoekje geven aan het wijnfestival, vrijdag hebben we weer een feestje, zaterdag naar een vlooienmarkt en zondag picknicken op Margit island. Zat te doen dus. Tot zover, keep you posted!

Szia!