Nu nog wat te eten en ik kan gelukkig sterven

Wat een ommekeer! Vorige week echt megastress en nu zit ik hier doodrelaxed deze blog op de bank te typen. Gisternochtend was ik- brak en moe van mijn afscheidsfeest - nog continu op en neer aan het rennen, mijn ouders mij aan het helpen om mijn koffers dicht te krijgen, ontzettend hard naar het vliegveld te sjeezen want madame was weer te laat omdat ze persé nog koffie moest. Aangekomen op het vliegveld volgde toch een emotioneel afscheid. Lees als: mijn moeder met tranen (ik stiekem ook maar dat zag hopelijk niemand). Na mijn 60 kilo gedeponeerd te hebben kon ik eigenlijk met Evy en Michelle, mijn appartementgenootjes, het vliegtuig in stappen. Ik zou Renee niet heten als zelfs mijn handbagage te zwaar was én natuurlijk alles eruit moest om apart te laten controleren. Ik en bagage is het zelfde als ik en optijd komen of de weg vinden: vragen om problemen.

Eindleijk gearriveerd in Boedapest kon niks meer misgaan. Én er was een busje voor onze 1000 kilo bagage, én er was een lift in het appartementencomplex. En toen het appartement. Waaaaaat! De vrouw die ons alles uitlegde dacht waarschijnlijk dat we in Nederland in een krot hadden gewoond. Het is zo mooi! Megagroot, hoog plafond, mooi uitzicht, een prachtig binnenplaatsje. Huge kasten, een afwasmachine(hallelujah), wasmachine+droger, noem het maar op. Ik kan oneindig door blijven gaan, maar ga dadelijk met mijn fotocamera de stad verkennen!

Nu nog een weekje vakantie en dan begint school. Ik ga genieten!

Liefs!